فناوری آنتی سنس

در سال 1978، زامکنیک و استفنسون به قابلیت نوکلئوتیدها، به عنوان عوامل آنتی سنس در مهار همانندسازی ویروس ها در کشت سلولی، پی بردند. از آن پس فناوری آنتی سنس به عنوان ابزاری قدرتمند و ارزشمند برای مقاصد درمانی توسعه یافت. مولکول آنتی سنس، اسید نوکلئیک مکملی است که به طور اختصاصی به mrna هدف خود متصل می شود و از ترجمه آن جلوگیری می کند. از لحاظ تئوری، مولکول آنتی سنس ممکن است در درمان بیماری هایی که بر اثر بیان ژن یا ژن های مضر ایجاد می شوند، نظیر سرطان های مختلف، و بیماری های ویروسی و التهابی، به کار رود. اما در عمل، فناوری آنتی سنس با چالش هایی مواجه است و علی رغم سادگی ظاهری، برای کاربرد موفقیت آمیز آن باید بر برخی از مشکلات غلبه کرد.